رد شدن به محتوای اصلی

پست‌ها

نمایش پست‌ها از ژوئن, ۲۰۱۲

دیوانه ای که منم.

از نظر دوست پسر سابقم من آدم مشکل داری بودم. چرا؟ چون همه ی آدمهای دنیا را دوست دارم و هر کسی را که بهم بدی کرده است تا بحال بخشیده ام. جز یک نفر که آن هم فکر می کنم نبخشیده ام. انداختمش گوشه ی ذهنم و اگر مامان و بابایم هر از گاهی حرفش را نمی زدند براحتی فراموشش می کردم و دیگر نیازی نبود بگویم بخشیدمش یا نه. این دوست داشتن آدمها حیطه های مختلفی دارد. یعنی آدمهایی را که از نزدیک می شناسم یک جوری دوست دارم، غریب ترها را یک جور دیگر. و این غریب ترها شامل آدمهای اینترنت هم می شوند به شدت. یک روزی پریا توی فیلم شب یلدا به حامد گفت : آدم گاهی نگران آدمهای توی تلویزیون هم می شود. آن روز من این حرف را جدی نگرفتم. ولی بعدها برایم ثابت شد. آدمهای توی فیلمها برای من تبدیل شده اند به آدمهای توی اینترنت. آدمهایی که شاید هیچوقت نبینمشان. یکی مثل خرس که اصلن از وجود من خبر هم ندارد. پست های خرس را تو به تو می خوانم چون تحمل خواندن بعضی از دلتنگی هایش را ندارم. توییت کردم که فکر می کنم خرس آدم خیلی خوبی است . از آن دسته آدمهایی که از آدم بودن ذاتشان است و این خصلتی است که دارد فراموش می شود.