سرما خوردگی

خواب می بینم که با اکیپ دوستان متاهلم جایی هستیم. یک جایی مثل مسافرت بودیم. توی مستی سرم را گذاشتم روی پای کاوه، شوهر بهناز. کاوه در گوشم گفت من عاشقتم، تو هم هستی. توی مستی گفتم نه. و هزار فکر ریخت توی سرم، اینکه یکی دیگه هست که من دوستش دارم و اینکه کاوه یکبار دیگر زیرآبی رفته و بهناز گناه دارد آخر. و اینکه من همیشه می گفتم کاوه؟ آخه من با کاوه؟ ولی همه ی این فکرها آنقدری طول نکشیدند. یکبار دیگر دم گوشم گفت و من عاشقش شدم. به همین سادگی. بعد بهنازبرایم آدم غمگین و دوری شد که خیلی وقت است زندگیش را باخته و خودم که فقط عاشق بودم. چند روز از اون خواب گذشته و تصویرها همه گنگ و دور شدند. ولی دقیقا همان زمانی که میخواستم عقل و دین ببازم،پژمان و کاوه گفتند این یک شوخی بوده است. همه چیز برایم خراب شد.پیش دوستانم ضایع شده بودم، پیش خودم بدتر. کسی بود که من عاشقش بودم و خیلی احمقانه عاشق یکی شدم که هیچوقت برایم آدم مهمی نبود. بهشان گفتم خوب چرا همچین شوخی ای کردید؟ آبروم رفت. گفتند این یک شوخی حرفه ایه که کسی ازش سربلند بیرون نمیاد. گفتم خوب بهناز چی؟ گفتن اون هم می دونه. بعد من دور شدم از همه چیز. یک جایی بودیم وسط بیابان، باتلاق. همه بودند. مامانم اینها، برادربزرگم و زن و بچه اش. و ما رفتیم توی آن آب، شنا و آب تنی. آب گرم غلیظی بود. گل نبود ولی تیره بود. من زیر آب که بودم کسی جایی از بدنم را نمی دید. اینقدر آب تنی را لفت دادیم که برای رفتن دیر شد. باید برمی گشتیم. بعد انگار من به عنوان یک هنرپیشه آماتور باید بازی می کردم. باید آشفته می بودم، موهای آشفته که از زیر مقنعه ریخته توی صورتم و نگاه غمگین و بهت زده و می رفتم جلوی هنرپیشه دیگری و می گفتم: به جاشوها دل نبند. اگر میشد به اونها دل بست که من نمی رفتم جنگ و آنها خونه باشند. جمله ها یادم رفته.4 تا جمله بود و من نمی توانستم بگم. هر دفعه جا به جا می شد و اینها کات می دادند. کارگردان کمتر از فیلمبردار حرص می خورد. بعد یکی به من گفت اصلن به درک وقت همه ی این عوامل، و حتی نگاتیوی که دارد مصرف می شود. انگار تهیه کننده فیلم حسابی پولدار بود. این 4 تا جمله چه کاری دارد که نمی توانی بگویی. وواقعا نمی توانستم. نشسته بودم کنار دیوار و هی با خودم می گفتم جمله ها را و باز هم غلط در می آمد.